Tribune 08/2009 :: Jan Marijnissen - Zonder onderzoek geen recht van spreken

Column

Jan Marijnissen:

Zonder onderzoek geen recht van spreken

Deze maand wordt de zesde editie van de ZO-krant verspreid, in een oplage van bijna 1,5 miljoen. Tijdens de verspreiding, door leden van de partij, komen wij met veel mensen in contact: in buurten, op stations, op het werk. Die contacten stellen ons in staat om onderzoek te doen naar ‘de staat van het land’. In de gemeenteraden en in de Eerste en Tweede Kamer doen we daar ons voordeel mee.

Een volksvertegenwoordiger kan alleen maar het volk vertegenwoordigen als-ie daadwerkelijk onderzoek doet onder de mensen. Die onderzoeken leveren ons een schat aan informatie op, informatie die we systematiseren en omzetten in acties, buiten en binnen de raden en Kamers. Het rechtstreekse contact met mensen levert ons ook het netwerk aan informanten waar we regelmatig contact mee houden om dingen uit te zoeken en te controleren.

Critici zeggen: “De SP luistert te veel naar de straat, in plaats van zelf na te denken.” Dat is een misvatting. Wat we tot ons krijgen stimuleert ons denken juist, en inspireert ons. Nooit pikken we alleen maar iets op om het vervolgens zomaar ergens in te brengen. We wegen de informatie, brengen bronnen bij elkaar en overdenken het geheel om het in perspectief te kunnen doorgronden en om te zetten in analyses, standpunten, en eisen.

Voorbeelden? Mensen uit Den Haag die het oneens zijn met de grootschalige sloop van hun huizen en de SP vragen daar samen met hen iets aan te doen. Mensen uit Zeeland die contact opnemen met ons Milieu Alarm Team omdat het cadmium in de voormalige bierkratten van Heineken er een gevaar voor de omgeving betekenen. Mensen in veel plaatsen die aangeven dat er geen speelgelegenheid is voor hun kinderen en de partij vragen ervoor te zorgen dat die er wel komt. U begrijpt: er zijn nog veel meer voorbeelden te geven.

Momenteel is de partij bezig met grote onderzoeken in alle sectoren van de samenleving: onder politieagenten, verpleegkundigen, gebruikers van de AWBZ, binnenschippers, jeugdwerkers, en gevangenispersoneel. Het zijn onderzoeken waar duizenden betrokkenen aan deelnemen, en die daarom een goed beeld geven van wat er speelt.

Zonder die onderzoeken zouden we zijn als vissen op het droge. En zonder die onderzoeken zouden we ook – naar ons eigen oordeel – geen recht van spreken hebben.

Jan Marijnissen