Tribune 09/2009 :: Carrie versus de mosquito

Jongeren

Carrie versus de mosquito

Geen maatschappelijke kwestie of allesdoener Carrie bemoeit zich er wel tegenaan. Al jaren. Maar vanaf 1 januari gaat het roer om en wordt ze fulltime advocaat. Tot die tijd trekt ze van leer tegen de mosquito. “Ik had een negen voor mijn afstudeerscriptie, dus ik loop niet te zwetsen of zo.

Wat Rotterdam probeert te doen, kan gewoon niet.”

Foto: Hollandse Hoogte Tekst: Jola van Dijk

“In Rotterdam hangen die zoemende apparaatjes nu overal. Bij de bibliotheek, aan een bushalte, in het winkelcentrum en zelfs bij speeltuintjes. Je geeft jongeren daarmee het verkeerde signaal. We stralen uit dat we ze niet willen, hier niet, maar ook niet ergens anders. Bovendien is het een heel geniepig apparaatje, want wij hebben er geen last van. Je kunt het irritante geluid alleen horen als je jonger bent dan 25 jaar. En daar schuilt ook meteen een fundamenteel probleem, want het apparaat maakt geen onderscheid tussen peuters, kinderen, lastige hang­jongeren en niet lastige jongeren. Je loopt nu als moeder het gevaar dat je ongemerkt een plein oploopt waar zo’n mosquito overdag aan staat. Je kind begint dan enorm te janken, terwijl je zelf niet door hebt waarom.”

Columniste Carrie, bekend om haar grote Rotterdamse mond, mag zich sinds kort mr. Carrie noemen. Per 1 januari gaat ze fulltime aan de slag als advocaat. Een drastische omslag? “Ik heb me altijd her en der wel ingezet als belangenbehartiger. Maar nu ga ik me er echt volledig op concentreren, dan kan ik nog tien tot vijftien jaar een goede advocaat zijn.”

“Tijdens mijn stage bij het Rotterdams Advokatenkollektief stuitte ik op het gebruik van de mosquito. ROOD Rotterdam was toen al bezig om samen met bewoners actie te voeren tegen dat irritante zoemapparaatje. Ik heb vervolgens voor mijn scriptie uitgezocht hoe je dat apparaatje inhoudelijk en juridisch kunt bestrijden.”

“Ik heb mijn scriptie naar Guusje ter Horst gestuurd, ons lopend brevet van constitutioneel onvermogen. Onbegrijpelijk dat ze als minister van Binnenlandse Zaken ziet dat er problemen zijn met de grondrechten, maar weigert de mosquito wettelijk te verbieden. In plaats daarvan kijkt ze toe hoe gemeentes het dan maar zelf regelen.” Rotterdam loopt voorop, daar hangen nu al 37 mosquito’s. Tot nu toe zonder enig wettelijk kader, maar deze maand beslist de gemeenteraad over een wijziging van de algemene plaatselijke verordening (APV). Daarmee worden de mosquito’s onder voorwaarden gelegaliseerd. Zo mogen ze alleen nog als laatste redmiddel worden ingezet, wat elk halfjaar opnieuw beoordeeld moet worden. Volgens Carrie betekent zo’n nieuwe APV een verbetering, maar is het nog lang niet voldoende.

“Deze nieuwe regeling houdt rekening met alles waarvan wij riepen dat het echt niet kon. Probleem blijft wel dat de mosquito zo’n drastische beperking van de vrijheid van jongeren oplevert, dat een APV niet voldoende is. Dit moet door de Tweede Kamer bij wet geregeld worden. Zolang dat niet gebeurt, gaat de gemeente bij de eerste de beste rechtszaak nat. Gelukkig heeft burgemeester Aboutaleb toegezegd dat alle mosquito’s die in strijd zijn met de nieuwe regels worden weggehaald. Opvallend detail: dan moeten er waarschijnlijk 35 verdwijnen.”