SP Tribune 10/2005 :: Jong in de SP - Jamila Yahyaoui

Tribune, 16 december 2005

Jamila Yahyaoui:

‘Alleen maar klagen over ons land is misplaatst’

Tekst: Rob Janssen Foto: Rob Voss

Oosterse vechtsport, het noorderlicht in Finland, Afrikaanse trommels en Tunesië. Al die dingen integreert de 22-jarige Jamila Yahyaoui uit Utrecht in haar leven. De kersverse voorzitter van ROOD in de Domstad is niettemin bezorgd over de integratie van allochtone jongeren in ons land. ‘Negeren zet geen zoden aan de dijk.'

‘Ik denk dat onze samenleving zich op dit moment op een cruciaal punt bevindt. Krijgen we nog meer splitsing van de verschillende groepen of groeien we naar elkaar toe? In principe ben ik een optimistisch mens, maar over de ontwikkeling van de samenleving ben ik echt wel bezorgd. Er moet iets gebeuren.'

Zelf lijkt ze het wandelend bewijs voor de stelling dat uitersten wel degelijk kunnen samengaan. Jamila is een knappe, elegante verschijning, maar ze houdt er een hobby op na die er in hakt: een Japans-Chinese vechtsport met de naam shaolin kempo. Ze speelt graag op de accordeon en op de djembé, een Afrikaanse trommel. Bovendien heeft ze een Tunesische vader en een Nederlandse moeder. ‘Ik merk wel eens, dat sommige mensen mij niet helemaal kunnen plaatsen. Ik woon in de Utrechtse wijk Kanaleneiland, waar veel allochtonen wonen. Ik word wel eens lastig gevallen door Marokkaanse jongens. Ik ben geïntimideerd, achtervolgd en zelfs bespuugd. Waarom? Tja, misschien omdat ik toch een beetje Arabisch ben en ik loop er nou eenmaal niet zo bij als het gemiddelde Arabische meisje. En dat kunnen die jongens blijkbaar niet hebben van mij.'

Ondanks de nare ervaringen heeft Jamila oog voor de moeilijke situatie van veel Marokkaanse jongeren. ‘Veel van hen vinden geen baan en zelfs geen stageplek. Ze voelen zich niet langer welkom in Nederland. Wat het nog erger maakt, is dat ze vaak in Marokko ook met de nek worden aangekeken. Ik heb meerdere keren geprobeerd met ze te praten. Gewoon op straat. Om erachter te komen waarom ze mij op zo'n vervelende manier aanspraken. En om met ze in discussie te gaan over het beladen onderwerp van integratie. Maar dat werd nooit serieus genomen. Aan de andere kant: die jongeren negeren zet ook geen zoden aan de dijk. Wat dan wel? Ik heb er veel over nagedacht, maar een echte oplossing heb ik niet.' Wel is Jamila met de Utrechtse ROOD-jongeren bezig met het opzetten van een multicultureel feest voor jongeren, compleet met een rap-band. De bedoeling is, dat allochtone jongeren actief worden betrokken bij de organisatie.

Jamila is de kersverse voorzitter van ROOD Utrecht. Ook is ze lid van het algemeen bestuur van de SP in de Domstad. Opmerkelijk, want ze is pas sinds april van dit jaar lid van de partij. ‘Snel? Ja, ik ben iemand die zelf iets wil doén. Geen bla-blah, maar aan de slag. Vandaar dat ik lid wilde worden van een politieke partij. Ik heb me verdiept in de SP, GroenLinks en de PvdA, omdat ik dat goede partijen vond. Toen ging ik kijken bij ROOD en ik dacht: dat wordt het.'

Jamila groeide op in Tiel, maar hield het daar anderhalf jaar geleden voor gezien. ‘Er is daar weinig te doen. Geen cultuur, geen activiteiten. Wel veel sociale controle. Wij hadden onze kozijnen geel en blauw

geverfd. Nou, dat kon dus echt niet. Je had de mensen eens moeten zien kijken! Nee, dan heb je in Utrecht toch wel heel wat meer vrijheid. Én meer mogelijkheden. In een oogwenk ben ik in het centrum van de stad. Heerlijk. De nadelen van de grote stad wegen wat mij betreft toch niet op tegen de voordelen.'

Twee avonden in de week volgt ze de PABO en drie dagen per week is ze onderwijs-assistent op een school voor zeer moeilijk opvoedbare kinderen, waar ze ook les geeft. Of ze definitief voor het onderwijs gaat kiezen, weet ze nog niet. Want er is ook nog die andere passie: reizen. In de zomermaanden is ze reisleidster bij jongerenreizen en ook studeerde ze een tijdje in Finland. ‘In Lapland zag ik het noorderlicht. Dat was één van de mooiste ervaringen in mijn leven tot nu toe. Dat licht… die sterren… ongelooflijk mooi. Ik zou graag weer eens terug willen naar Finland. Niet dat ik Nederland niet prettig vind. Integendeel. Nederland is een heel goed land om te wonen; één van de beste landen ter wereld. Dat realiseer ik me heel goed. Natuurlijk zijn er problemen. Maar ik vind het een voorrecht om hier geboren te zijn. Dus alleen maar klagen vind ik misplaatst.'