SP Tribune 05/2005 :: Jong in de SP - Farshhad Bashir

Farshad Bashir:

‘Militarisering is het ergste onderdeel van de Europese Grondwet’

Is het raar dat je weinig op hebt met legers en militairen, als je uit Afghanistan komt? De zeventienjarige Farshad Bashir uit Leeuwarden was een kleine jongen toen hij zijn land verliet. Maar Russisch, Amerikaans en Afghaans militair machtsvertoon liet sporen na op hem en zijn familie.

‘Het meest kwalijke aan die Europese Grondwet vind ik wel het gedeelte over defensie. Er zou een sterk verbeterd Europees leger moeten komen. Vijftig miljard extra zou dat moeten gaan kosten, bovenop de 150 miljard die het nu al jaarlijks kost! Bij de NAVO konden ze het er niet over eens worden en nu zou dat via de Grondwet eventjes geregeld worden. Belachelijk. Een leger als interventiemacht zou nodig kunnen zijn. Maar een militaire macht die een aanvalsoorlog kan voeren; dat moeten we toch niet willen?! Ja, ik heb weinig op met het leger, militairen en wapens. Die dingen staan me gewoon tegen.’

Wie Farshad Bashir een beetje kent, kan dat begrijpen. Zijn vaderland is namelijk Afghanistan; een land dat sinds de inval van de Russen in 1979 verscheurd wordt door wapengekletter. ‘Mijn vader was hoofdredacteur van een dagblad toen hij in 1992 werd opgepakt door de Mujahedin. Toen de Taliban aan de macht kwamen, lieten ze mijn vader niet vrij. Acht jaar geleden ontsnapte hij uit de gevangenis en sindsdien woon ik met mijn ouders en mijn jongere broer in Nederland.’ Na de aanslagen van 11 september kreeg Afghanistan het opnieuw te verduren. Ditmaal regende het westerse bommen op het toch al straatarme en onderontwikkelde land. Farshad: ‘Ik had nogal een dubbel gevoel bij die aanval op Afghanistan. Aan de ene kant werden de onderdrukkers, de Taliban dus, aangevallen. Maar tegelijkertijd wist ik dat de Noordelijke Alliantie – de vroegere Mujahedin – ook geen lieverdjes zijn. Het was dus: óf je bent voor de Taliban, óf voor de Noordelijke Alliantie en de VS. Ik had daar wel moeite mee. Heel veel mensen weten niet wat er in Afghanistan allemaal speelt en wat de achtergronden zijn. En de oorzaken daarvan liggen niet alleen in Afghanistan, maar in de hele wereldpolitiek.’

Farshad zit in de vijfde klas van het atheneum. Wis- en natuurkunde zijn z’n lievelingsvakken. In de SP-afdeling van Leeuwarden mag hij zich organisatiesecretaris noemen. Ook zette hij zich in voor ROOD en is hij actief in diverse SP-werkgroepen in de Friese hoofdstad. Wiskunde, natuurkunde en politiek: maak je daar als zeventienjarige jongen indruk mee op de meisjes…? ‘Och, ik ben wel een buitenbeentje, als je dat bedoelt. De meeste leeftijdgenoten vinden de exacte vakken moeilijk en saai, ja. Maar ik hou van de logica en het beredeneren. En de meeste jongeren zijn ook nog eens tamelijk a-politiek. Meestal willen ze er niets van weten. En ik praat erover met hen als ze er benieuwd naar zijn en iets willen weten over de politiek. Anders niet. Politiek is voor mij een hobby. Ik ben gek op debatteren. Ik heb tijdens een SP-ledenavond in Leeuwarden bijvoorbeeld het woord gevoerd over de Europese Grondwet. Zoiets vind ik ontzettend leuk.’

‘Ik voel me prima in Nederland, maar helemáál Nederlander voel ik me nou ook weer niet. Ik kom uit Afghanistan en ik praat toch met een klein accent. Aan de andere kant: als ik naar Afghanistan zou gaan, zou ik hetzelfde hebben. Daar zou ik me dan ook weer een buitenbeentje voelen, denk ik. Toch zou ik wel eens terug willen gaan. Om te kijken hoe vrienden en kennissen het maken. Voor de rest niet. Het gaat niet zo goed met Afghanistan. Er is – ondanks het grote aantal analfabeten – geen onderwijsplicht. Er is ook geen minimumloon en er komt veel kinderarbeid voor. Er gaat in Afghanistan minder geld naar onderwijs dan naar, en daar heb je het weer, defensie. Er ís wel enige wederopbouw, maar daar profiteren maar enkele bedrijven van. Voor de arbeiders verbetert er maar weinig.’