Tribune 6/2003 EEN van de 41.327: Bert Wijnhoven

EEN

Tribune 6 juni 2003

van de 41.327

'Het is altijd treurig als een slechtlopend bedrijf het niet redt en ten onder gaat. Maar als een gezond bedrijf moedwillig wordt gesloopt, dan heb ik daar geen woorden meer voor. Dat maakt me woedend en droevig tegelijk.' Dat zegt Bart Wijnhoven uit het Noord-Limburgse Milsbeek. Jarenlang werkte hij bij een groot internationaal transportbedrijf, dat tot voor kort zo'n 125 vrachtwagens in alle uithoeken van Europa had rollen. En niet alleen Barts bedrijf. De kop van Noord-Limburg rondom grensgemeente Gennep is van oudsher een transportregio, waar tal van ondernemingen samen honderden 'Brummi's' Europa instuurden. Koeltransport, ferry-vervoer, distributie, zand en grind, volume, bulk; letterlijk alles werd vervoerd vanuit genoemde regio. 'Wij hadden een schitterend bedrijf,' blikt Bart terug. 'Ik beheerde de wasserette en verrichte onderhoud aan de trucks. Je had in het weekend die rij Scania's en DAF's eens moeten zien. We waren er zo trots op,' blikt Bart terug.

Maar er kwam een nieuwe directeur en die had andere inzichten over het 'runnen' van een modern transportbedrijf.

Bert Wijnhoven (46)

Milsbeek

Gehuwd met:

Corien

Hobby's:

Muziek maken, klarinet en gitaar

Grootste hekel aan: Snelle vertegen-woordigers die denken dat ze alleen op de weg zitten

Bewondering voor:

Jongeren in de SP 'die niet uit hun nek lullen'

Bart: 'Het begon allemaal, toen onze wagens een ander logo kregen. Vervolgens werden contracten met klanten verkocht en niet veel later gingen ook de wagens in de uitverkoop. Lease-trucks kwamen daarvoor in de plaats. Waarom? Omdat je dan als bedrijf niet meer gebonden bent aan je chauffeurs. En toen werd het personeel bijeengeroepen en kregen we te horen dat de zaak onder curatele stond en dat we nog een kwartier hadden om onze persoonlijke eigendommen te pakken. En dat was het. Ik heb toen collega's echt helemaal kapot zien gaan. Jongens die jaren op Alma Ata, Novosibirsk en Tasjkent hadden gereden, stonden echt met tranen in hun ogen. Eentje van hen was een week daarvoor nog gehuldigd, omdat hij 25 jaar in het bedrijf zat. Het ergste was, dat we machteloos waren. Bijna tweehonderd banen weg en we konden niets doen. Op de vakbonden konden we niet terugvallen. Ze waren er wel, maar ze waren zwak. Hou het daar maar op.'

Inmiddels verloor de logistieke functie in de regio veel van zijn glans en glorie. Groupage- en distributie-bedrijven doen het nog goed, maar op de internationale routes domineren nu vaak (buitenlandse) reuzen als Penske Logistics. Bart vond een nieuwe baan als chauffeur bij Mailland, waar hij met een busje post aflevert bij agentschappen in heel Nederland. 'Maar ik ben wel heel diep gaan nadenken. Ik dacht: Wat kun je in godsnaam hier nog tegen doen, als de vakbonden zich opstellen zoals destijds bij ons? Met andere woorden: Hoe kun je je ongenoegen omzetten in actie? Ik kwam tot de conclusie, dat je niks begint als je niet georganiseerd bent. Daarom ben ik vorig jaar lid geworden van de SP.'

Bart volgt momenteel de cursus 'Politieke Basisvorming' bij de afdeling Nijmegen. 'Nijmegen, ja. Da's eigenlijk een beetje raar, want ik woon in Limburg en moet voor die cursus dus naar de provincie Gelderland. En vlakbij ligt SP-bolwerk Boxmeer, maar dat is Noord-Brabant. En voor de Statenverkiezingen was ik weer actief in de Limburgse campagne. Nóg ingewikkelder wordt het, als je weet dat onze regio op een aantal vlakken sterk op Duitsland georiënteerd is. We hebben zelf nog te weinig leden voor een afdeling. Maar we zijn bezig om de SP'ers in de gemeenten Bergen, Mook en Gennep bij elkaar te krijgen. Een soort federatie-idee dus. Voor de grap noemen partijgenoten zich hier nu nog wel eens de SP-regio Nordrhein-Westfalen. Daar moeten we maar eens van af, vind ik.'

Inhoud