Tribune 08/2001 Een voorschot op het afscheid van Remi Poppe als Kamerlid

Tribune 10 augustus 2001

Een voorschot op het afscheid van Remi Poppe als Kamerlid

‘Altijd gelijk krijgen van de PvdA is het ergste wat er is’

Zeven jaar zit Remi Poppe al namens de SP in Den Haag. Na de verkiezingen van volgend jaar wil hij het Kamerlidmaatschap verruilen voor het ‘activisme.’ De straatvechter en humorist blikt terug en kijkt vooruit.

- ‘Laat die blinde en dove gorilla’s voortaan alsjeblieft thuis!’

- ‘Mevrouw Jorritsma, kunt u me misschien het telefoonnummer van ‘de markt’ geven?’

- ‘Trekt de PvdA de keutel weer in? Ik hoor niks... de keutel is dus weer ingeslikt.’

Geconfronteerd met zijn meest markante uitspraken in de Tweede Kamer, zegt Remi Poppe: ‘Ik heb geen idee wat de gangbare parlementaire omgangsvormen zijn. Misschien dat je aardig voor elkaar moet zijn en niet te hard. Ouwe jongens krentenbrood dus. Nou, ik heb juist altijd geprobeerd me daar verre van te houden. Ik doe altijd gewoon tegen iedereen en zeg waar het op staat en wat ik vind. Als dat uitzonderlijk is, moet je je toch eens gaan afvragen wat er in die Tweede Kamer allemaal gebeurt.’

Je gaat je laatste jaar in als Kamerlid. Heb je er genoeg van?

‘Zo moet je het niet zien. Ik ga parlemen-taire activiteit verruilen voor buitenpar-lementaire. Het zelfde werk op een andere plaats. Een oud-Kamerlid dat opereert buiten het parlement, kan een meerwaarde hebben voor de partij. Dat doe ik trouwens ook het liefst: een schakel zijn tussen de Kamer en buiten. Ik moet toegeven, dat ik soms -wel eens met lood in de schoenen naar Den Haag ging: Getver, weer van 11 uur ’s mor-gens tot 11 uur ’s avonds een nota-overleg met een spreektijd van 7 minuten. Moet je al dat gedoe aanhoren en nog alert blijven ook, want je moet iemand meteen aan zijn jas kunnen trekken als hij onzin verkoopt. ’s Avonds ben je doodmoe, terwijl je eigenlijk maar weinig gedaan hebt. Dat stond me soms -tegen, omdat ik daarin mijn energie slecht kwijt kon. Tegelijkertijd vreet het energie. Aan de andere kant: als een SP’er zich in de Kamer thuis gaat voelen, moeten we oppassen. Ik vind dat een SP’er altijd met een dubbel gevoel in de Kamer moet zitten. Mezelf heb ik steeds als voorhoede van de acties buiten gevoeld. Trouwens... wees nou eerlijk: ik ben nu 63, bijna 64. Als ik het nog eens vier jaar zou doen, ben ik op het eind van de rit 68. Het kan voor iedereen verschillend zijn, maar voor mijn gevoel is acht jaar genoeg.’

Is het ook niet een beetje frustrerend om jaar in jaar uit tegen het marktgerichte beleid van Paars te moeten vechten?

‘Nee! Zolang ik kan knokken heb ik geen last van frustraties. Maar een lastige strijd is het wel. Vooral tegen de PvdA. Die partij geeft me namelijk vaak gelijk en dat is het ergste dat er bestaat! Neem nou het paarse volkshuisvestingsbeleid. Ik heb talloze keren ge-waar-schuwd voor de gevaren voor de lage inkomensgroepen. ‘Poppe, in principe heb je gelijk, maar we moeten de problemen zien aan te pakken binnen het beleid zoals het nu is,’ krijg je bijvoorbeeld van Duive-steijn van de PvdA te horen. En dan komt ’ie met allerlei voorstellen die ik dan wel kan steunen, maar die geen verbetering zijn. Hooguit iets minder slecht. Kijk, Hofstra van de VVD zegt gewoon: ‘Zolang de mensen nog auto kunnen rijden, kunnen ook de huren omhoog.’ Dan is het duidelijk waartegen je vecht. Maar de PvdA past zich aan aan een situatie waarvan ze zelf min of meer toegeeft dat die bestreden moet worden. En vergis je niet, in Nederland hebben we te maken met woningnood.’

Woningnood?

‘Ja. Met name in de grote steden zijn gigantische wachtlijsten ontstaan van mensen met een laag inkomen. Hoe dat komt? De corporaties zijn commerciële verhuurbedrijven geworden. Ze slopen huurwoningen en zetten er koopwoningen voor in de plaats. Onder het mom van ‘meer differentiatie in de wijk’. Ik zei: Nou, begin dan in villawijken te slopen, want daar wonen alleen maar rijken en dat is toch ook eenzijdig? De sociale volkshuisvesters zijn makelaar en projectontwikkelaar geworden! Het huidige beleid is zelfs, dat er 300.000 huurwoningen verkocht moeten worden aan de zittende huurders. Waanzin! Wist je dat alle eigenaar-bewoners bij elkaar 600 miljard schuld hebben? Dat is meer dan de staatsschuld. Dus hoezo eigenaar-bewoner? Huurders van de bank zijn het! Als je niet meer kunt aflossen ben je zwaar de pineut. Dan moet je een huurhuis gaan zoeken, maar die zijn dus verkocht! De ogen van corporaties en projectontwikkelaars zijn gericht op op mensen die bij de bank een hoge hypotheek kunnen krijgen. Uiterst riskant, want er hoeft maar iets fout te gaan en je zit in de problemen. Ja, en in de Kamer loop je nog steeds tegen mensen aan die vinden dat de markt alle problemen oplost. Marktfundamentalisme noem ik het, want de praktijk heeft allang aangetoond dat de markt niet werkt. Kijk maar naar Amerika, waar de ellende enorm is als het gaat om armoede, dakloosheid etcetera.’

Maar vind je dat je de afgelopen zeven jaar genoeg hebt kunnen doen tegen dat marktfundamentalisme?

‘Nou, ik ben ervan overtuigd dat zonder onze inbreng een heleboel dingen veel rigoureuzer ‘vermarkt’ zouden zijn. Invloed is weliswaar moeilijk meetbaar, maar op het gebied van de spoorwegen zien we een kentering. Wij hebben ons van begin af aan sterk tegen de privatisering van het openbaar vervoer verzet. Met alle mogelijke -argumenten die nu bij de NS zichtbaar worden. Ook tegen de privatisering van de energiesector kijkt men veel kritischer. Daarin hebben wij zeker ons aandeel gehad.’

Je staat bekend als milieudetective. Hoe kijkt milieuminister Pronk aan tegen jouw gesnuffel in het veld, ook wel de ‘Poppe-methode’ genoemd?

‘Pronk is de slechtste niet. Hij waardeert het dat ik veel dingen aan de orde stel die gebaseerd zijn op kennis van zaken. Juist omdat ik altijd ter plekke ben gaan kijken hoe het zit; ik bestudeer niet alleen de papieren. Pronk geeft me vaak gelijk, maar maatregelen blijven dikwijls uit. Een voorbeeld is de kwestie van de loodaccu’s. Die worden ingezameld en gaan voor verwerking naar Frankrijk, België en Duitsland. Ik ging naar zo’n fabriek in Frankrijk en ontdekte dat de hele omgeving met lood vergiftigd is. Er waren echt open baden waarin lood borrelt! Kinderen hebben loodvergiftiging en fabrieksarbeiders vertelden me dat ze allemaal te veel lood in hun bloed hebben. Ik sprak Pronk daarover aan, want het zijn onze accu’s en iedere burger betaalt er een ‘verwijderingsbijdrage’ voor. De accu’s moeten dus milieuhygiënisch verwerkt worden. Kreeg ik later antwoord van Pronk met daarbij een briefje van de Franse minister: ‘Ja, u heeft gelijk, maar het wordt allemaal verbeterd en het gaat de goede kant op.’ Dit voorjaar dacht ik: Kom, ik ga nog een keertje kijken. Want zo’n briefje vaak heel anders dan de werkelijkheid. En inderdaad: niets was veranderd. De directeur gaf het zelfs toe. Volgens hem was de loodprijs te laag om te kunnen investeren in verbeteringen. Blijkbaar kun je dus dit soort afval niet via commerciële bedrijven laten verwerken. De hoeveelheid loodaccu’s is ruim voldoende om hier een effectief verwerkingsbedrijf op te zetten. En dat moet dan een nutsbedrijf worden. Dat heb ik Pronk laten weten, maar hij heeft nooit geantwoord. Dat bedoel ik nou. Als jij deze werkwijze trouwens de ‘Poppe-methode’ wilt noemen, prima hoor, maar ik vind gewoon dat je als parlementariër zo de dingen hoort te controleren!’

Volgend jaar neem je afscheid van de Kamer en ga je je onder meer inzetten voor de boeren. Waarom de boeren, Remi?

‘Ik ben altijd veel bij boeren gekomen. Het viel me op dat er onder hen enorme armoede is. Een kwart van hen leeft onder de armoedegrens. Per dag stoppen acht tot tien boeren; de afgelopen twintig jaar is de boerenstand gehalveerd. Boeren worden steeds meer gedwongen tot grootschaligheid, terwijl ze juist met de menselijke maat willen werken. Maar ze worden klem gezet door de grote agro-industriële bedrijven en de banken. Heel erg slecht. De boer is bezig met uiterst belangrijkste nutsfuncties: voedselproductie én beheer van het landschap. -Belangrijk werk voor iedereen en daaruit zou hij een fatsoenlijk inkomen moet kunnen verdienen. Samen met de vertegenwoordigers van een aantal boerenorganisaties is het gelukt om een manifest te maken en het platform Aarde, Boer, Consument op te richten. We gaan samen van alles organiseren om druk uit te oefenen tegen de globalisering en tegen de dubbele tong van de -regering. Het doel is om de consument als bondgenoot te krijgen voor de instandhouding van de boerenstand. Dat is een lange weg, want veel consumenten zijn nog steeds gewend om op de schappen naar de laagste prijzen te kijken. Wij willen duidelijk maken, dat wat je eet te maken heeft met je leefomgeving.’

Enne... hoe zat het nou met die gorilla’s?

‘Ja, dat was wel lachen. Ik kom op een gegeven moment het Kamergebouw binnen en ik zie daar van die kleerkasten lopen met zonnebrillen op en van die gehoorapparaatjes. Net een groep doven en blinden. Dichterbij gekomen zag ik van die bobbels onder hun oksels. Bleken het veiligheidstroepen van Netanyahu te zijn. Die was bij ons op bezoek. Ik zei: Wat krijgen we nou? Ik word hier op mijn eigen werk gecontroleerd! Een gast mag beschermd worden, maar dan kunnen we best zelf doen. Ik stelde dat in de Kamer aan de orde. En toen zag je het weer: de anderen waren het met me eens, maar alleen in de wandelgangen. Dat vind ik nog het treurigst: politici die buiten de Kamer heel andere dingen zeggen dan in de Kamer.’