Spanning maart 2011 :: El Général – Rais lebled

Het rijke rooie leven - deel 77

El Général – Rais lebled

Tekst: Tijmen Lucie Foto: Archief El Général

Eind 2010 en begin 2011 braken er in vele Arabische landen opstanden uit tegen de heersende machthebbers. De sociale protesten, die begonnen in Tunesië en zich later als een olievlek uitbreidden naar de rest van de Arabische wereld, staan te boek als de Arabische lente. Als er een lied symbool staat voor deze episode dan is het wel Rais Lebled, van de Tunesische rapper Hamada Ben Amor, beter bekend als El Général. Dit nummer, dat begin december 2010 op Youtube verscheen, groeide uit tot het volkslied van de Jasmijnrevolutie in Tunesië en van de betogers op het Tahrirplein in Egypte.

Rais Lebled kwam uit op Youtube omdat de muziek van el Géréral in Tunesië verboden was. El Général (Sfax , Tunesië 1990), die zijn carrière in 2008 begon, was namelijk door het heersende regime van president Ben Ali in de ban gedaan omdat hij zich in zijn teksten uitermate kritisch had uitgelaten over de wijdverbreide corruptie in zijn land.

Hoewel El Général zelf een vrij zorgeloze jeugd had gehad, zag hij de grote sociale ongelijkheid om zich heen. Geïnspireerd door de Amerikaanse rapper Tupac Shakur, besloot hij de misstanden die hij zag in zijn teksten aan de orde te stellen.

Aanvankelijk dacht hij nog dat de president de corruptie kon bestrijden, maar al spoedig kwam hij erachter dat Ben Ali zelf deel uitmaakte van het probleem. In Rais Lebled roept hij hem tot de orde: Meneer de president/ Uw volk sterft/ Mensen eten afval/ Kijk wat er gebeurt/ Overal is ellende, meneer de president/ Ik spreek zonder angst/ Hoewel ik weet dat ik problemen zal krijgen/ Ik zie overal ongelijkheid.

Het nummer werd direct een hit op internet en werd gezongen tijdens de eerste protesten tegen het regime van Ben Ali. El Général kwam ondertussen onder scherp staatstoezicht te staan. ‘Mijn mobiele telefoon werd afgeluisterd en mijn Facebook-account werd geblokkeerd’, aldus de rapper.

Terwijl de protesten in Tunesië zich steeds meer uitbreidden, raakte El Général verder in het nauw. Toen hij naar aanleiding van de groter wordende protestbeweging een nieuw nummer uitbracht, met de titel ‘Tunesië ons land’, was voor het regime de maat vol. Op 24 december 2010 lichtte de geheime dienst El Général van zijn bed. Urenlang werd hij ondervraagd over zijn vermeende politieke contacten. Buiten eisten de demonstranten zijn vrijlating. Dankzij de golf van protest zag Ben Ali zich gedwongen om El Général na drie dagen weer vrij te laten.

Zonder het te weten was zijn Rais Lebled inmiddels uitgegroeid tot volkslied van de protestbeweging die erin slaagde om de dictatuur van Ben Ali omver te werpen; waardoor op 23 oktober 2011 voor de eerste maal in de geschiedenis van Tunesië vrije verkiezingen werden gehouden.

Rais lebled – Meneer de president

Waarom bent u bezorgd

Vertel het me, wees niet bang!

Meneer de president, vandaag spreek ik namens mijzelf en iedereen

die lijdt in 2011; er zijn nog steeds mensen die sterven van de honger

die willen werken om te overleven, maar hun stem wordt niet gehoord.

Ga de straat op en zie hoe mensen beesten zijn geworden

zie de politie met wapenstokken, tak tak tak het maakt ze niet uit

want er is niemand die zegt dat ze moeten stoppen

zelfs de grondwet, doe het in het water en drink het op.

Elke dag hoor ik van verzonnen processen, hoewel de dienaren van de staat het weten

ik zie dat de slang de vrouwen in hun hoofddoeken treft

accepteert u dat voor uw dochter?

U weet dat deze woorden u aan het huilen brengen

want een vader wil zijn kinderen geen pijn doen

dan is dit een boodschap van een van uw kinderen

die vertelt over zijn lijdensweg.

We leven als honden

de helft van de mensen leeft in vuiligheid

en drinkt uit een beker ellende.

Meneer de president uw volk is dood

veel mensen eten van vuilnis

en u ziet wat er gebeurt in uw land

overal ellende en mensen die geen plek hebben om te slapen

ik spreek namens de mensen die lijden en onderdrukt worden.

Meneer de president, u vertelde mij dat ik kon spreken zonder angst

maar ik weet dat ik uiteindelijk alleen maar klappen zal krijgen.

Ik zie te veel onrechtvaardigheid en daarom besloot ik deze boodschap te sturen, hoewel

de mensen mij vertelden dat het mijn dood zal worden.

Maar totdat de Tunesiërs in dromen zullen weggaan, waar is dan het recht van expressie?

Het zijn slechts woorden...

Tunis werd ‘het groene’ genoemd, maar het is slechts een woestijn die in tweeën is verdeeld.

Het is brute roof, dat het land domineert

zonder ze te noemen weet iedereen al wie ze zijn.

Veel geld werd beloofd voor projecten en infrastructuur

scholen, ziekenhuizen, gebouwen, huizen.

Maar de zonen van de honden hebben zich al volgevreten

ze hebben gestolen, geroofd, ontvoerd en wilden niet hun stoel verlaten.

Ik weet dat er woorden in de harten van de mensen zitten, maar die komen er niet uit

als er geen ongelijkheid was zou ik deze dingen hier niet hoeven zeggen.

Meneer de president uw volk is dood

veel mensen eten van vuilnis

en u ziet wat er gebeurt in uw land

overal ellende en mensen die geen plek hebben om te slapen

ik spreek namens de mensen die lijden en onderdrukt worden.

Lees online