Tribune 9/2002 Interview met Johan Derksen

Tribune 20 september 2002

'Ruim vijfendertig jaar werk ik nu in de voetballerij, maar ik begin het steeds minder leuk te vinden. Dat komt vooral door al die verderfelijke spreekkoren, waarin de meest vreselijke teksten worden gebezigd. Beroepsmatig moet ik er nog steeds heen, maar zodra ik in de VUT zit, zien ze mij nooit meer bij het betaald voetbal. Het randgebeuren is één grote bron van ergernis, dat verpest voor mij haast iedere wedstrijd. Ook de aardige. Omdat er achter me weer drie rijen notoire domoren de meest idiote teksten uitbraken. Zonder dat iemand er iets van durft te zeggen. Zelfs de voorzitters nemen geen stelling tegen deze uitwassen, want dan zijn ze zelf aan de beurt; worden hun gezinnen bedreigd, thuis de ruiten ingegooid of hun auto's gesloopt. Daarom zijn voorzitters zo diplomatiek als het om de harde kern van hun eigen supporters gaat, terwijl ze verder over alles en iedereen een grote waffel hebben.

Amsterdamse collega's als Frits Barend, Henk Spaan, Jack van Gelder en Wim Kieft kunnen niet eens meer probleemloos naar Feyenoord. Die moeten onder begeleiding de perstribune op en lopen dan nóg de kans om klappen te krijgen, of uitgescholden te worden voor teringjood. Het is walgelijk! Als je gezegend bent met normale fatsoensnormen gaat je daar toch niet tussen zitten.

Misschien is het wel a-journalistiek, maar bij VI schrijven we al een jaar of tien niet meer over rellen en relschoppers. Verhalen daarover bleken namelijk als een soort doping op die groepen te werken. Als wij een incident met een foto in het blad hadden, kregen we gelijk tientallen nabestellingen. Iedere hooligan die erop stond, wilde de foto hebben. Daar had ik dus geen zin in. Bij kranten ligt dat anders, die sturen een voetbalverslaggever en een rellenverslaggever op pad. Maar ik vind niet dat wij imbecielen moeten inspireren om weer tot nieuwe daden over te gaan.

Wij schrijven niet meer over rellen en relschoppers

In Engeland hebben ze – door schade en schande steeds en beetje wijzer geworden – de hooligans redelijk onder controle. Maar dan ook alleen in het land zelf, zodra die gasten de grens oversteken slaan alle stoppen weer door. Ondanks de luider wordende roep om Britse voetbalwetten, zijn er in Nederland ook genoeg mogelijkheden. Een stadionverbod bijvoorbeeld, maar dan moet je de controle natuurlijk niet overlaten aan goedwillende suppoosten, want die zijn fysiek absoluut niet opgewassen tegen deze jongens. De meldingsplicht is ook een prima maatregel. Die vergt echter weer veel mankracht. Maar helemaal niks of te weinig doen, betekent dat de sfeer in de stadions compleet verloedert.

De hoofdcommissarissen, onder leiding van de Utrechtse chef Peter Vogelenzang, roepen dat het voetbalvandalisme geen probleem is van de politie, maar van de clubs. Wat een nonsens! Die Vogelenzang vergelijkt het met een discotheekhouder die ook verantwoordelijk is voor z'n eigen toko. Maar een discotheekhouder zet drie jongens van de plaatselijke sportschool bij de voordeur en kan ook nog selectief zijn. Het Feyenoord-stadion heeft tachtig ingangen waar 50.000 mensen door naar binnen moeten. Dat los je echt niet op met een paar van die sportschooljongens, die volgens mij stuk voor stuk gemankeerde politieagenten zijn. Waarschijnlijk hebben dat soort types ooit een bon uit de tv-gids ingestuurd, een test ondergaan en zijn ze uiteindelijk te agressief bevonden voor de politie. Ze vreten zich vol met anabolen en op basis van hun fysieke kracht mogen ze uitsmijter spelen, maar zoiets laat je toch niet los op de openbare orde. Toen Willem Alexander ging trouwen hebben we de veiligheid ook niet laten regelen door een paar Haagse sportscholen, maar stond de ME paraat.

De grootste amusementsindustrie van Nederland is toevallig het betaald voetbal. Ieder weekeinde zitten de stadions vol met gewone hardwerkende mensen en hun kinderen. Mogen die er dan op kunnen rekenen dat ze veilig zijn! Als die commissarissen troepen tekortkomen, moeten ze in Den Haag zijn en het daar afdwingen. Wat mij betreft heeft meneer Vogelenzang zichzelf allang ongeloofwaardig gemaakt. Hij riep steeds dat er zoveel dossiers bleven liggen vanwege tekort aan mankracht, maar ging vervolgens wel een jaar met onbetaald verlof omdat hij chef d'equipe kan worden van het Olympisch Team. De man is zo geil op publiciteit,dat hij dat liever doet dan zich storten op die dossiers die zijn blijven liggen.

Links in Gouda wordt geleid door afgestudeerden met een veel te softe benadering

De vergelijking met andere maatschappelijke problemen is makkelijk te maken, denk ik. Hier in Gouda worden we al een tijdje geteisterd door een paar Marokkaanse jeugdbendes. De politie beweert dat ze precies weten wie het zijn en wie wat en waar doet. Dan zeg ik: Als het allemaal zo simpel is, pak ze dan godverdomme op. Maar wat denk je? In de Goudsche Courant lees ik dat de politie zwaar inzet op de 'snoeproute.' Een grote groep jongeren fietst dagelijks van school naar huis en gooit onderweg kennelijk snoeppapiertjes weg. Daar wordt voortaan streng tegen opgetreden. Alsof er geen andere prioriteiten zijn! Ze weten dat er dertien jeugdbendes zijn die roven en de stad terroriseren en dit stelt de Goudse politie er tegenover. Een snoeproute! Ik had het nooit durven dromen, maar het heeft ervoor gezorgd dat ik ben weggevlucht. Voor het schrikbewind van Marokkaanse jongeren.

Vijfentwintig jaar heb ik in Gouda gewoond, zonder ooit ook maar één probleem met een Gouwenaar te hebben gehad. Door de terreur van een relatief kleine groep is het een onleefbare stad geworden. Echt, alles wat er aan beleid mis kan gaan is hier ook misgegaan met deze jongeren. Om te beginnen door een slapjanus van een burgemeester die hier veel te lang heeft gezeten. Daarnaast beschikt de politie niet over voldoende mankracht en en worden de linkse partijen in Gouda, GroenLinks voorop, allemaal geleid door afgestudeerden aan de Sociale Academie met hun veel te softe benadering. Ik ben geïntimideerd, er is bij me ingebroken… ga maar door. De druppel kwam, toen ik op een avond op de Markt naar een concert ging van Kaz Lux en iemand zonder enige aanleiding werd neergestoken door zo'n knaap. We stonden er met vijfhonders mensen bij en niemand had het lef er zelfs maar iets van te zeggen. Toen heb ik een verkoopbord op het huis gehangen en ben naar Haastrecht vertrokken, een paar kilometer verderop. Op zo'n manier wilde ik gewoon niet leven. Het enige voordeel dat Fortuyn heeft opgeleverd voor dit land is dat we daar nu openlijk over mogen praten, zonder direct voor rechtse reactionair of racist uitgemaakt te worden.

Pro-Fortuyn was ik beslist niet. Ik vond hem een karikatuur, die er met al zijn charisma in slaagde om twijfelaars en domoren naar zich toe te trekken. Maar hij heeft wel iets losgemaakt, waar zijn verdienste overigens meteen weer ophoudt. De rebellenclub die is achtergebleven zorgt ervoor dat Nederland in Europa als een soort bananenrepubliek bekend staat, waar allerlei idioten op hoge posities terechtkomen; machtswellustelingen, mensen met een dubieus verleden enzovoorts. Nu is er weer een nieuwe fractievoorzitter, die voorheen een geweldige advertentieverkoper van een motorblad schijnt geweest te zijn. Zo zie je maar, een goed gebekte acquisiteur kan omhoogvallen door gebrek aan gewicht in die partij.

Het is toch diep triest dat een gefrustreerde journalist als Ferry Hoogendijk vanachter zijn borreltafel in het bekakte Naarden non-valeurs en baantjes-zieke figuren naar voren kan schuiven. Ik weet ook wel dat het binnenkort allemaal weer is afgelopen, ze worden nu al niet meer serieus genomen en rollen vechtend over straat, maar voorlopig blijken in Nederland allerlei idioten van de ene op de andere dag het land mee te kunnen besturen. Neem nou die Nawijn en Bomhoff, dat zijn gevaarlijke mensen. Gefrusteerd en rancuneus. In het verleden hebben ze conflicten gehad met het ambtenarencorps en nu mogen ze, dankzij de LPF, baasje spelen over die zelfde ambtenaren. Even je gram halen is een heel slechte motivatie om beleid te voeren. Zo'n Nawijn is natuurlijk een grote demagoog, want door het schreeuwen van allerlei dingen over vluchtelingen ontstaat bij een heleboel mensen toch weer een raar soort begrip. Als politicus moet het fatsoen en het respect voor mensen voorop staan.

Bestuurders moeten hoofdelijk aansprakelijk gesteld worden

Wat ik ook maatschappelijk onaanvaardbaar vind, is wat sommige voetballers verdienen. Over de salarissen van topvoetballers bij topclubs maak ik me niet eens zo druk, maar als ik zie dat een eenvoudige verdedigende middenvelder van Veendam meer verdient dan de minister-president, is dat natuurlijk te gek voor woorden. Gelukkig heeft deze waanzin zichzelf al min of meer opgelost, want het geld is op in de voetballerij. Het is toch krankzinnig dat een club als Sparta bij de gemeente aanklopt voor een krediet. Bestuurders moeten hoofdelijk aansprakelijk gemaakt worden. Dan is het zo afgelopen met de gulzigheid, het geknoei met zwart geld en het betalen van idiote bedragen voor middelmatige voetballers. Iedere club in Nederland is dan binnen de kortste keren schuldenvrij en gezond, want er is geen bestuurder die dan nog rare dingen gaat doen. Zoals het geld van de sponsor over de balk gooien of denken dat een club als promotiemiddel belangrijk is voor een stad. Die witteboordencriminelen gaan dan op het juiste moment even zielig doen bij de gemeente. En omdat politieke partijen bang zijn om zieltjes te verliezen blijf je dat gesmijt met overheidsgeld houden. Het gebeurt in Groningen, in Maastricht en in Breda, maar het houdt natuurlijk een keer op. Het meest stuitende is, dat dit soort mismanagement en wanbeleid gepleegd wordt door mensen die in hun eígen toko alles volgens de regels doen, want dan is het hun eigen geld.

De KNVB had dit jaar alle kans om er korte metten mee te maken. Vijf clubs waren technisch failliet. Maar met creatief boekhouden en hulp van alle kanten zijn ze toch weer op de been gehouden. De politiek heeft z'n oren weer laten hangen, zeker bij Sparta waar de veroorzakers van de ellende gewoon het krediet gekregen hebben. Het zal niet de eerste keer zijn dat een club binnen drie jaar weer aanklopt voor geld.