Slappe Europese inzet Klimaattop Montreal
Zaterdag 3 december reis ik van het Europees Parlement in Brussel af naar Montreal, om bij min twintig graden Celsius te discussiëren over de opwarming van de aarde. Ik hoop op een verhit debat, maar de inzet van de Europese Milieucommissaris Stavros Dimas op de Klimaattop doet het ergste vrezen. Terwijl het hoog tijd is om concrete afspraken te maken en knopen door te hakken, sombert Dimas nu al over tegenvallende resultaten. Laat het milieu nu eens prevaleren boven de markt.
Dat laatste is echter niet aan Dimas toevertrouwd. Eerder deze week sprak hij teleurstellende maar duidelijk taal toe hij zei dat ‘De Europese Commissie er van overtuigd is dat marktmechanismen de kern moeten zijn van ons antwoord op klimaatsverandering’. Maar precies deze overspannen verwachting van wat de markt vermag ter verbetering van het milieu moet losgelaten worden. Het is de ongebreidelde groei van uitstoot-veroorzakende producten en productiemethoden die ten grondslag ligt aan de opwarming van de aarde. En je kunt een probleem niet oplossen met dezelfde instrumenten die het probleem juist veroorzaken. Volgens Dimas kunnen overheden wel doelen stellen, maar ‘moeten ze zich vervolgens terugtrekken en het bedrijfsleven laten bepalen hoe en waar emissies worden gereduceerd’.
Terwijl Dimas te veel verwacht van de ‘markt’ en mechanismen als emissiehandel, verwacht hij te weinig van bindende internationale afspraken over een effectieve strategie om de Kyotodoelstellingen te halen. Bij zijn toespraak tot het Europees Parlement zei hij: ‘Het is te veel gevraagd om in Montreal tot overeenstemming te komen over het toekomstige klimaatbeleid’. Dat ontlokte mij de opmerking dat hij dan vooral een paar stevige sneeuwboots in zijn koffer moet pakken, want met zo’n instelling kun je in Montreal beter een stukje gaan wandelen dan aan onderhandelingen deel te nemen. Het Europees Parlement gaf Dimas in een resolutie een opdracht mee, maar hij is niet van plan daar serieus werk van te maken. Volgens het EP zou hij zelfs moeten pleiten voor handelsmaatregelen tegen landen die niet meewerken aan het Kyoto-protocol, daarmee vooral doelend op de Verenigde Staten (aanbeveling 37 van de resolutie). Voor een liberaal bolwerk een gewaagde uitspraak.
Dimas gaat vooral naar Montreal om te proberen de Verenigde Staten te verleiden deel te nemen aan een vorm van emissiehandel, onder het motto ‘met enige vooruitzicht op economisch gewin voor de grote vissen zijn de VS wellicht bereid toe te happen’. Maar die tijd hebben we gehad. Voor één keer moet het doel, een échte aanpak van de klimaatsverandering, prevaleren boven puur economisch gewin. Geen boterzachte toezeggingen meer, geen halve beloftes van de VS, geen terugkeer naar het nucleaire tijdperk maar aan de onderhandelingstafel waarmaken dat politici er zijn voor het oplossen van problemen.