Weeklog: Er zit een luchtje aan het eten in het Europees Parlement

Met duizenden medewerkers en bezoekers per dag is catering ‘serious business’ in het Europees Parlement. Het EP is onlangs van cateringbedrijf gewisseld, vooral om de kosten te drukken en de kwaliteit te verhogen. Naar nu blijkt, heeft dat geleid tot een flinke achteruitgang in de arbeidsvoorwaarden van het cateringpersoneel. Er wordt steeds meer gewerkt met nul-uren contracten waardoor medewerkers maar moeten afwachten of en zoja wanneer en voor hoeveel uur ze worden opgeroepen. Een onhoudbare situatie waar we via onze fractie snel verandering in willen brengen, want eten waar uitbuiting van medewerkers voor nodig is, smaakt naar niks.

Er is eigenlijk altijd wel gedoe over de catering in het EP. In het verleden kregen we veel klachten over de subsidies aan de cateraar om de prijzen in de kantine in de hand te houden. Dus werd alles op alles gezet om die subsidies af te bouwen. Dat sommige maaltijden daarmee flink duurder werden, viel niet bij iedereen goed, maar gelet op de bepaald niet slechte salarissen van Europarlementariërs en hun medewerkers, zou dit geen problemen moeten opleveren. In ieder geval werd ons eten dan niet meer meebetaald door de belastingbetaler.

De prijzen zijn inderdaad flink gestegen. Datzelfde kan niet direct gezegd worden van de kwaliteit van het eten, al is dit vooral afhankelijk van ieders persoonlijke smaak. Het is echter onbegrijpelijk dat ondanks de prijsverhogingen en de hooguit gelijk gebleven kwaliteit, de arbeidsvoorwaarden van het cateringpersoneel enorm zijn verslechterd.

Dat geldt overigens met name voor die medewerkers die tijdens bijeenkomsten in het EP koffie en thee rondbrengen. Dat was vroeger regel, maar is tegenwoordig alleen het geval bij bijzondere bijeenkomsten. De ene week is er meer behoefte aan koffie en thee voor dergelijke bijeenkomsten dan de andere week. Kennelijk was het voor de nieuwe cateraar, het Britse bedrijf Compass, teveel moeite om deze taken in te passen in de bredere cateringactiviteiten, waardoor alle medewerkers verzekerd zouden zijn van redelijk vaste werktijden. In plaats daarvan koos Compass voor de simpelste oplossing: nul-urencontracten met totale onzekerheid voor de betrokken medewerkers.

Tijdens de begrotingsverantwoordingsprocedure met betrekking tot het EP ging de aandacht nog vooral uit naar prijs en kwaliteit van de catering en naar de beschikbaarheid van water tijdens de vergaderingen. Die procedure loopt voor dit jaar juist nu ten einde en daar kunnen we de kwestie van de arbeidsvoorwaarden niet meer inpassen. Maar we gaan de vertegenwoordiger van onze groep in het presidium van het EP vragen dit aan te kaarten. Was er in de aanbestedingsprocedure niets opgenomen over de arbeidsvoorwaarden van de cateringmedewerkers? En zo nee, waarom niet? En tenslotte, hoe kan zo snel mogelijk een einde gemaakt worden aan de nul-uren contracten? Hopelijk leidt dit snel tot verbetering. Zo niet, dan zie ik mijzelf niet snel meer gebruik maken van de bestaande catering en zal ik samen met gelijkgezinde Europarlementariërs oproepen tot een massale boycotactie. Net zolang totdat Compass de juiste weg weer gevonden heeft.