Beeldvorming
Vorige week bezocht ik een VMBO school. U weet wel, zo’n werkbezoek om voeling te houden met wat mensen beweegt. Nu ben ik 67 en stiekem had ik de overtuiging dat ik dat niet meer nodig had. Als je mijn leeftijd hebt bereikt, ga je al snel denken dat je het allemaal wel weet. “Werkbezoeken, dat is goed voor mijn veel jongere collega’s, maar niets meer voor mij.” Maar er waren collega’s die mij fijntjes wezen op noodzaak en nut, ook voor mij, van werkbezoeken.
Dus ik nadenken over het soort werkbezoek dat ik zou gaan afleggen. Mijn kinderen zijn al lang getrouwd en hebben op hun beurt weer kinderen. Mijn kleinkinderen dus. Maar die zijn nog niet zo oud dat ze de middelbare school bezoeken. Mijn beeld van deze middelbare scholieren is voornamelijk gebaseerd op het lezen van kranten en het kijken naar TV. En daar was ik niet vrolijk van geworden…
In de Kamer mag ik me met pensioenen bezig houden. Zo denk ik ook regelmatig na - zeker in deze tijd - over de betaalbaarheid van de pensioenen. Er was bij mij een beeld ontstaan dat als die jongeren later voor onze pensioenen moeten zorgen, we het wel kunnen schudden.
Tijdens het bezoek was ook een gesprek met jongeren ingepland. Zodat, zei de lerares, ze wat van ons konden leren. Natuurlijk was het omgekeerde het geval. Oké, ze waren soms wat onrustig. Luisterden niet altijd vol overgave. En de grappen en grollen waren niet uit de lucht. Maar ze waren om de dooie dood niet dom.
De meeste bleken een heel duidelijk doel voor ogen te hebben. En accepteerden de daarbij behorende verantwoordelijkheden. Na afloop kon ik dan ook niet anders, dan de conclusie trekken dat het met de pensioenen wel goed gaat komen.
En dan die lerares. Mensen, nog aan toe. Wat een kanjer. De liefde voor die kinderen spatte eraf. Je proefde tijdens het gesprek dat die kinderen dat aanvoelden. Daardoor hadden ze de ruimte om zichzelf te zijn en bleven ze toch binnen getrokken grenzen. Nathalie, geweldig zoals jij en de collega’s die ik heb ontmoet invulling weten te geven aan je vak. Nu weet ik pas, wat ik ben gaan missen toen ik afscheid van je nam als collega-Kamerlid.