Toekomst van Israel ligt niet in Europa maar in Arabische omgeving

Niet toevallig is Israël een vanzelfsprekende deelnemer aan het Eurovisie-songfestival. Sommige Israeli's voelen zichzelf Europeaan in ballingschap en zoeken bescherming tegen de Arabische buitenwereld in een lidmaatschap van EU en NATO. Dat wordt ook bepleit door de Nederlandse schrijver Leon de Winter in 'De Volkskrant' van 19 maart en wat bedekter in zijn omvangrijke manifest in 'Trouw' van 13 april. Veel Israeli's zijn zich in hoge mate blijven oriënteren op hun herkomstgebied Europa. Of op de VS, waar reeds vóór het ontstaan van Israël veel Oost-Europese Joden een nieuw toevluchtsoord vonden.

Het Israelisch-Palestijnse conflict is in hoge mate een product van de Europese geschiedenis. Het was de Romeinse bezetting die de Joden over heel Europa heeft verspreid, en het was het antisemitisme dat joodse bevolkingsgroepen in de loop der eeuwen steeds opnieuw wegjoeg van het ene naar het andere Europese land. Europese joden zoals Theodor Herzl concludeerden eind 19e eeuw dat hun collectieve overleven alleen duurzaam veilig zou zijn in een eigen staat, waarin zij niet langer een minderheid zouden vormen. Na Hitler's massamoord op zes miljoen Europese Joden waren in 1948 Europa, de Sovjet-Unie en de VS ongekend eensgezind in hun steun aan dit project.

Door die geschiedenis is de Arabische omgeving Israël gaan zien als een Europese kolonisatie in het hart van hun grondgebied, de smalle verbindingszone tussen het Azië en Afrika, waar ook hùn heilige plaatsen zijn. Die omgeving ziet het als een vijandige voorpost van 'het westen', als een militair steunpunt van de machtigen der aarde nabij de grote oliebronnen en het strategisch belangrijke Suezkanaal. Door een versterkte binding van Israel met EU en NATO zou Europa worden meegesleept in voortdurende militaire confrontaties die lijken op de tijd van de kruistochten. Dat zou Europa de ruimte ontnemen om het beleid van een regering als die van de extreme nationalist Sharon af te wijzen, te bestrijden en te isoleren. Het zou de onverzoenlijke houding versterken waarmee nu al kortzichtige politici bij een meerderheid van zowel Israeli's als Palestijnen en andere Arabieren populariteit kunnen oogsten. Die houding is: 'Eigenlijk horen die anderen hier niet, maar àls ze blijven moet je ze zodanig temmen en vernederen dat je er nooit meer last van hebt. Nog even wat meer geweld van onze kant, en dan hebben we definitief gewonnen'.

Het heeft maar weinig gescheeld of ik was geboren in Tel Aviv in plaats van in Amsterdam. Toch dring ik in het Europees Parlement aan op sancties tegen de huidige Israelische regeringspolitiek, waaronder een boycot van wapenleveranties, opschorting van het associatieverdrag met de Europese Unie en de eis van schadevergoeding voor vernielde EU-projecten die waren bestemd voor de Palestijnen. Een isolement van dat land is helaas nodig zolang de Israëlische regering niet alleen de veiligheid van Israëlische burgers wil beschermen maar ook de Palestijnse gebieden in hun economische opbouw wil hinderen door gebouwen, wegen, haven en luchthaven te vernietigen. Het doel van zo'n altijd al door een agressieve rechterzijde verdedigde politiek kan geen ander zijn dan het blijvend koloniseren van Gaza en de westelijke Jordaanoever met rechtstreeks uit de VS aangevlogen hardliners in joodse nederzettingen. Door het voortdurend kweken van angst en haat kan Sharon zijn minderheidsopvatting doorzetten tegenover een meerderheid van de Israeli's die vreedzaam wil samenleven met een Palestijnse buurstaat.

Het alternatief is dat Israël integreert in zijn Arabische omgeving. Met open verkeersverbindingen, inzet van Israëlische deskundigheid in de buurlanden en mogelijk zelfs een lidmaatschap van de Arabische Liga. En zonder enige verdenking om een vijfde colonne van Europa, Amerika of westerse multinationals te zijn. Anders dan in de beginjaren bestaat de bevolking van Israël inmiddels niet meer grotendeels uit mensen van wie de ouders of grootouders woonden in de huidige EU-lidstaten. Ze komen ook niet alleen uit de VS, Rusland, Oekraïne, Argentinië en Zuid-Afrika maar voor een zeer groot deel uit een islamitische omgeving in Marokko, Irak, Jemen en Ethiopië. Juist die groepen zouden kunnen bijdragen tot een betere inbedding van Israël in zijn natuurlijke omgeving. Die tot nu toe vertraagde ontwikkeling moeten we niet gaan afremmen door middel van kunstmatige constructies die naast innige banden met Europa en de VS een blijvend isolement ten opzichte van de buren oproepen.