Weeklog: Brussel, bemoei je met je eigen zaken!
Dat de Europese instellingen, en in het bijzonder de Europese Commissie en het Europees Parlement erop uit zijn de macht van ‘Brussel’ steeds verder op te rekken, dat wisten we al. Nieuw is echter dat ‘kopstukken’ van deze instellingen zich steeds meer uitlaten over intern politieke verhoudingen in de lidstaten: Juncker over de verkiezingen in Catalonië, Schulz over de coalitievorming in Griekenland. Zonder mandaat van wie dan ook denken deze eurofielen dat ze hun politieke tegenstanders wel even de les kunnen lezen. Het is het zoveelste voorbeeld van gebrek aan democratisch fatsoen.
Juncker speelt het spel wel op een heel geraffineerde manier. Zo stuurde hij twee versies van zijn antwoord aan een Spaanse collega-Europarlementariër op diens schriftelijke vragen. Met het oog op de verkiezingen in Catalonië die vandaag plaatsvinden, stuurde hij in het Spaans een uitgebreid antwoord. Daarin dreigde hij dat, als de Catalanen zich willen afscheiden van Spanje, zij automatisch het lidmaatschap van de Europese Unie zouden verliezen. Dat betekent dat ze opnieuw toetredingsonderhandelingen zouden moeten voeren en tot die tijd al hun rechten, bijvoorbeeld op het gebied van vrij verkeer, zouden verliezen. In de Engelse versie hield Juncker het korter: dit was een nationale kwestie. Inmiddels is hierover in het EP een flinke rel ontstaan en heeft de Commissie al haastig verklaard dat alleen de Engelse versie telt. Maar waar komt die Spaanse versie dan vandaan?
De voorzitter van het EP, ja daar is ie weer, Martin Schulz maakte het nog bonter: in een interview op de Franse radio Inter beklaagde Schulz zich er afgelopen maandag over dat de Griekse leider van Syriza, Tsipras, wederom gekozen had voor een ‘extreem-rechtse’ regeringspartner. Hij had Tsipras er zelfs even over gebeld. Alsof een Griekse premier tekst en uitleg moet verschaffen over zijn coalitie aan de voorzitter van het Europees Parlement. Het moet niet gekker worden.
Het wangedrag van Juncker en Schulz is niet alleen het gevolg van de eurofiele oogkleppen van beide heren. Het kan geen toeval zijn dat Juncker partijgenoot is van de Spaanse premier die sterk gekant is tegen afscheiding van Catalonië. En Schulz behoort tot de sociaaldemocratische stroming waar ook het inmiddels door de Griekse kiezer gedecimeerde Pasok deel van uitmaakt. Syriza heeft Pasok ontmaskerd als onderdeel van het corrupte establishment en logisch dat de sociaaldemocraten dit niet leuk vinden.
Je denkt in Brussel altijd: nu hebben we het ergste wel gehad. En telkens blijkt: het kan nog erger. Vanuit de Brusselse bubble deinzen Juncker en Schulz er nu niet eens voor terug om uitspraken te doen die getuigen van grote minachting voor de kiezers in Catalonië en Griekenland. Dat heeft met democratie – een van de door hen bejubelde ‘Europese waarden’ – helemaal niets te maken. Het laat eerder zien hoe de Europese Unie ten prooi is gevallen aan een politiek establishment dat zijn ziel ook nog eens heeft verkocht aan het neoliberalisme. Gelukkig geloven we als SP’ers in de kracht van gewone mensen en hoe fanatieker de Europese baasjes worden, hoe sneller de dag dichterbij komt dat hun spel uitgespeeld is.
